Celem leczenia zeza jest doprowadzenie do widzenia obuocznego przy prawidłowym ustawieniu i ruchomości oczu. Główne zasady leczenia zeza to:
-wczesny początek leczenia i konsekwentne stosowanie się do zaleceń
-dążenie do poprawy wzroku oka zezującego
-w odpowiednim stadium leczenia rozpoczęcie ćwiczeń widzenia obuocznego
-w niektórych przypadkach konieczność leczenia operacyjnego.
Zmiany zachodzące w zezie dotyczą przede wszystkim oka zezującego, obniża się jego ostrość wzroku, występują zmiany w polu widzenia, zaburzenia w fiksacji i lokalizacji. Oko zezujące negatywnie wpływa na oko zdrowe. Rodzaje zmian powstających w zezie i ich nasilenie zależy od okresu życia w jakim powstał zez. Do 8 roku życia wzrok rozwija się stopniowo, rozwija się fiksacja plamkowa i odruch fiksacyjny, normalna korespondencja siatkówek, ostrość wzroku i obuoczne widzenie. U dzieci istnieje wielka plastyczność układu sensorycznego i możliwość szybkiej przebudowy funkcji. Nie zawsze można osiągnąć główny cel leczenia chociażby z powodu wysokiej wady wzroku już w chwili urodzenia lub zaburzeń neurologicznych. Zawsze jednak warto próbować usprawnić wzrok nawet w niewielkim stopniu aby ułatwić dziecku naukę, aby dziecko mogło lepiej rozwijać inne funkcje poznawcze i lepiej funkcjonowało w swoim otoczeniu. Istotne w zezie jest jak najszybsze wykrycie jakichkolwiek zaburzeń, co pozwoli na szybką reakcję. Dzieci zazwyczaj nie informują swoich opiekunów o problemach z widzeniem, które przeoczone z biegiem czasu mogą się utrwalić. Dlatego też pewność, że układ wzrokowy rozwija się prawidłowo, może dać tylko badanie przeprowadzone przez lekarza okulistę. Dobrze byłoby przeprowadzać pierwsze badanie okulistyczne najpóźniej w 3 roku życia, a kolejne wizyty planować raz do roku. Nie można zapominać o badaniu okulistycznym w wieku szkolnym, w okresie intensywnego wzrostu. To czas ujawniania się różnych zaburzeń wzrokowych „przejściowych”. Zwykle po pewnym czasie wycofują się, ale w rzadkich przypadkach nie kontrolowane mogą ulec utrwaleniu
